Problemy uroginekologiczne w dużym stopniu odpowiadają za spadek jakości życia po menopauzie. Takie zaburzenia występują jednak nie tylko u kobiet w średnim i starszym wieku – coraz częściej z pomocy fizjoterapeutów uroginekologicznych korzystają osoby młode, które mogą zmagać się np. z nietrzymaniem moczu. Jakie są tego przyczyny? Czy i jak można się wyleczyć? Tutaj znajdziesz odpowiedzi.
Przyczyny problemów uroginekologicznych
Problemy uroginekologiczne nie są zjawiskiem marginalnym, lecz powszechnym – dotyczą aż 30% ogółu dorosłych kobiet. Najczęstsze z nich to: nietrzymanie moczu (wysiłkowe, naglące lub mieszane), zaburzeniami statyki narządów miednicy mniejszej i atrofia (zanik nabłonka) pochwy.
Problemy te wynikają ze złożonych przyczyn. W sposób bezpośredni wiążą się z procesami starzenia organizmu, które wpływają na osłabienie siły mięśni dna miednicy podtrzymujących m.in. cewkę moczową i narządy rodne. Na skutek zmian starzeniowych dochodzi też do spadku stężenia estrogenów we krwi, to zaś powoduje zmniejszenie grubości błony śluzowej narządów płciowych. Dodatkowo ryzyko problemów uroginekologicznych zwiększają takie czynniki jak: otyłość, niektóre zabiegi operacyjne (zwłaszcza wycięcie macicy i przydatków), porody, szkodliwe nawyki (np. wstrzymywanie mikcji, oddawanie moczu „na lotnika”, „na zapas” i na siłę, korzystanie z trampolin przez dziewczęta).
Objawy i leczenie. Fizjoterapia uroginekologiczna
Objawy problemów uroginekologicznych – zwłaszcza początkowe – są bardzo często bagatelizowane, a z czasem ulegają pogłębieniu. Należą do nich m.in.:
- częste oddawanie moczu (naglące lub ciągłe uczucie parcia) i trudności z opróżnianiem pęcherza,
- uczucie ciążenia w podbrzuszu nasilające się podczas kaszlu i kichania, a także w trakcie aktywności fizycznej,
- mimowolne popuszczanie moczu w czasie kaszlu, śmiechu, kichania, współżycia, wchodzenia po schodach, tańca i innych czynności wymagających wzmożonego wysiłku,
- zaburzenia trzymania gazów i stolca
- ból podczas współżycia i niemożność osiągnięcia orgazmu.
Z badań wynika, że kobiety zmagające się z problemami uroginekologicznymi częściej niż inne cierpią na zaburzenia snu i depresję. Ze względu na obniżoną samoocenę rezygnują z aktywności zawodowej, towarzyskiej, fizycznej. Dlatego właśnie niezbędne jest podjęcie diagnostyki i leczenia. By uzyskać diagnozę, wystarczy zgłosić się do lekarza rodzinnego, ginekologa lub urologa. W wielu przypadkach wystarczającą metodą leczenia okazuje się sama fizjoterapia uroginekologiczna łącząca terapię manualną z kinezyterapią. Polegająca na dokładnym badaniu i instruktażu ćwiczeń mięśni Kegla (czyli mięśni dna miednicy). Poprawy można oczekiwać po 3 miesiącach regularnych ćwiczeń.
